Zvezda da ima ozbiljnog plejmejkera, ko sto nema i ne moze da nadje, dobila bi nas u finalu plej-ofa. 

Bruka i sramota izgubiti u jednu, a kamoli dve utakmice u ovakvoj konkurenciji u domacoj ligi.

Konkurencija u domaćoj košarci je lošija nego nekad taman koliko je Partizan lošiji nego nekad.

Ne znam zašto se podcjenjuje Vojvodina? To je odlična ekipa, uigrana, sa par odličnih igrača.

Ocigledno je da nesto ne stima, jer je igra na momente tragikomicna

tačno. Ipak, nema potrebe za mjenjanjem trenera. Osim ako ne može doći neko od kapitalaca - a ne može.

Ovo je standardan dio godine kada Partizan igra loše jer su na programu krvnički treninzi i tempiranje forme za maj, kada po pravilu melju protivnike. Vjeruj mi, neće presuditi ni Mačvan ni Kec već brutalna odbrana, kao od prije 2 mjeseca iz Niša. Partizan nikada nije ubjedljivo dobijao protivnike razlikom, ali igrom da.

Npr. taj meč u Nišu protiv Dive se većini ljudi činio otvoren, Karijevi su bili na 2 posjeda od egala, ali realno oni su bili u mašini, nije bilo šanse da priđu. Tako je bilo i prošle godine u Ljubljani na F4 ABA-e.

Tako će biti i u finalnoj seriji.

Za narednu sezonu očekujem povlačenje Pere i da njegove minute uzimaju Miljenović i Jaramaz uz stranca startera. Takođe, očekujem odlazak Milosavljevića, mjesto startera Anđušiću i minute Bogdanu.

Najveći će problem biti pozicije Mačvana i Raduljice. Vrlo moguće je da oba mjesta uzmu stranci, a to će biti veliko kockanje

KK Partizan je dugo bio u sjeni puno jačih ekipa u SFRJ. Prvi pravi uspon došao je tokom 70-ih. Prije toga ligom su suvereno vladali Daneuova Olimpija, Krešin Zadar, Đerđina Jugoplastika, a od beogradskih klubova daleko jači od Partizana su bili i Crvena Zvezda i OKK, pa čak i Radnički sa Crvenog krsta. Tek tokom 70-ih godina krenula su nova dva košarkaška projekta u SFRJ, Partizan u Beogradu i Cibona u Zagrebu.

Partizanov projekat je započeo poznati beogradski advokat Đorđe Siske Čolović koji je na mjesto trenera doveo perspektivnog Dudu Ivkovića, a iz unutrašnjojsti Jugoslavije ukrao je mlade Kićanovića (Čačak) i Dalipagić (Mostar). Priča se da je Siske sve završio i sa Mirzom Delibašićem, ali je ovaj ipak zbog ljubavi prema Sarajevu odlučio ostati u Bosni.

Tokom 70-ih Partizan je uzeo svoje prve dvije titule, i dva kupa Koraća. Bila je to prva velika generacija Partizana (Todorić, Praja, Kićanović, Vilfan, Zečević...)

Druga velika generacija skovala se krajem 80-ih. Još jedan mladi i neafirmisani trener (Dule Vujošević) je sakupio talente širom SFRJ (Paspalj - Podgorica, Divac - Kraljevo, Danilović - Sarajevo...) i uz domaćeg vunderkinda Sašu Đorđevića i dvojicu iskusnih (Grbović i Obradović) sastavio je paklenu ekipu. Partizan je osvojio titulu 1987. godine i to preko jake CZV (Bane Prelević, Guza Janković, Zoran Radović), preko prvaka Evrope Cibone (braća Petrović, Ušić, Nakić), preko prvaka Jugoslavije Zadra (Pop, Šarić, Stojko...) i preko Jugoplastike u naletu (Kukoč, Rađa...) . Bila je to titula koja je najavila velike karijere mnogih igrača tadašnjeg Partizana.

Ipak, u to vrijeme je u Splitu sazrijevala još jedna fenomenalna ekipa. Kukoč, Rađa, Ivanović, Sobin, Sretenović i ekipa su krajem 80-ih vodili epske duele sa Partizanom, svi se slažu da je to bio vrhunac evropske košarke tada. Jugoplastika je ostala duže zajedno, jezgro ekipe je ostalo do 91 godine a Partizan se nažalost raspao 1989. odlaskom Divca, Paspalja i Grbovića .

Tih godina Partizan je bio u velikom padu, otišao je i Vujošević. Ipak, preokret se desio 1991. godine kada je usred ljetnih priprema Kićanović nagovorio Željka Obradovića da preuzme ekipu i završi igračku karijeru. Željko je jedan od rijetkih koji je prepoznao kapacitete tog tima koga su mnogi osporavali i odlučio je rizikovati.

Partizan u sezoni 1991/92 nije bio previše hvaljen tim. Iz protekle jake generecije ostali su "samo" Đorđević, Danilović i Nakić. Ispostavilo se da je to "samo" bilo više nego dovoljno. Saša Đorđević i Predrag Danilović su bili bez dileme najbolji bekovski tandem u evropskoj košarci. Na terenu su funkcionisali besprekorno, kao mašina, a u privatnom životu uopšte nisu pričali. I sami danas priznaju da su tada bili na smrt posvađani. Nezvanična priča kaže da je Danilović opalio Sašinu tadašnju djevojku, danas ženu. 

Ipak, na parketu se ništa nije vidjelo. Oni su završavali 70% napada, pomagao je Nakić, a ostatak ekipe su činili ili polovni veterani (Vlada Dragutinović, Dragiša Šarić) ili golobradi klinci (Zoran "original big baby " Stevanović, Mlađan Šilobad, Željko Rebrača, Nikola Lončar). Od poznatijih igrača tu je bio još samo Slaviša Koprivica.

Kako su počele sankcije SRJ, Partizan je morao domaće utakmice igrati u gostima. FIBA je odredila daleku Fuenlabradu, predgrađe Madrida, kao Partizanov domaći teren. I tu se stvorila jedna divna priča, obzirom da je domaće stanovništvo odlično primilo sve igrače, rodila su se velika prijateljstva, podrška sa tribina je bila u rangu sa onom u Beogradu. Poseban kuriozitet je bio meč u grupi između Partizana i Juventuda gdje su domaći navijači fanatično podržavali Partizan a ne špansku ekipu 

Partizan je na iznenađenje cijele Evrope igrao odličnu, i u 1/4 finalu su išli na jaki Knorr iz Bolonje, prošli su gusto 2-1 pobjedom u majstorici u Bolonji, pod kišom novčića bjesne publike sa tribina.

Na F4 u Istambulu u polufinalu pao je Philips iz Milana, a u finalu se desila jedna od najljepših košarkaških priča sa već prežvakanim scenariom i Đorđevićevom trojkom za pobjedu

I tako ugrabismo jedini titulu do sada. Box Score

i slika idealnog balansa u šutu

tokom godina KK Partizan se u Evropi postavio kao jedna lijepa priča, Blatt, Aito, Messina, Sainz, Eremin, Gianakis, Sabonis i svi ostali koji su igrali protiv Partizana ili ga gledali se slažu - AVANGARDA EVROPKSE KOŠARKE