Podsjeća me ova euforija pred tekmu na ono kad na kraju 8. razreda mali Marko ispravlja jedinice koje je nakupio tokom godine. Cijelu godinu ništa ne radi, ne uči, na jedvite jade prođe sve i dođe kraj i onda moli profesore za dvojku da prođe razred. Diže se na noge, odjednom počinje učiti mahnito, traži pomoć. Tako Osijek već drugu godinu radi, opća mobilizacija zadnja dva kola, mole se ljudi da dođu na stadion, daju besplatne karte, cijeli grad praktički se diže na noge, igra se na emocije samo da bi Slavonija imala prvoligaša. To naravno nije loše, ali šteta što je samo za ovakve prilike to.