čekaj majku mu, pa el me ti zajebaješ?

70-ih godina naša reprezentacija (ok, Jugoslavija, kontam da mnogima to nije "naša") koja je bila svjetski i evropski šampion je gubila od solidnih američkih NCAA ekipa na turnejama sa po 30-40 razlike. Dakle, Dražen, Kića, Ćosić, Plećaš, Jerkov, ljudi koji su kod nas bili pojam su pucali od nekog Kansasa i Kentuckya sa po 40-50 razlike, a ideja da bi mogli igrati protiv Havličeka, Waltona, Archibalda, Irvinga i sličnih zvijezda 70-ih se nije glasno ni izgovarala.

To što ti kažeš da bi moglo postati realnost je realnost od kada postoji košarka.

Prvi konkretni susreti i mješanja su počeli 90-ih, ali i tada je razlika bila velika, Evroligom su dominirali Ameri, a ako bi koji Evropljanin to napravio, odmah bi se selio za NBA.

Prvo konkretno pomjeranje je počelo početkom 00-ih i tada se došlo do nekog sadašnjeg statusa.

1. u pogledu reprezentacije: nije više nemoguće dobiti američke ekipe Evropljanima. Neće biti ni često svakako, ali ako se potrefi da oni ne pošalju svoj baš najjači tim na jednoj strani, a na drugoj strani da se nalazi neka baš superjaka generacija (kao što su Bodirogina SRJ, "luda" Argentina u naponu, Pau i društvo u zenitu, Šarasova Litvanija, Gianakisova Grčka...) u jednoj utakmici je moguće iznenađenje.

2. u pogledu klubova: kvalitet se razvodnio, igrači od 8-15 mjesta na rosteru NBA ekipe nisu nužno vanzemaljci nego obični smrtnici koji zbog specifične evolucije igre mogu služiti kao specijalci. Dakle kada vidimo da back up minute u NBA igraju Pero Antić, Axel Toupane, DeMo, Patrick Beverly, Ty Lawson, Aaron Baynes, Saša Vujačić i slični momci, jasno je da to ipak nije toliko elitno kako je bilo 90-ih, jer nijedan od ovih igrača za svog mandata u Evropi nije bio ona najviša top klasa, dakle recimo starteri, 3-4 opcije.


I to sad da porediš sa situacijom kada su Kukoč, Sabonis, Danilović i slični morali igrati MVP sezone i uzimati titule da bi se uopšte rasrpavljalo da li mogu u NBA.