ANTIFASISTICKA“ IDEOLOGIJA CETNICKOG POKRETA:
- srpski patriotizam rojalizam. Pokret se zasnivao na tradiciji borbe srpskog naroda za slobodu. Po ovom osnovu pokret je bio antinemački orijentisan.
- velikosrpski ekspanzionizam. Pristalice su smatrale da je neophodno obrazovanje velike Srbije kao osnova Jugoslavije, te da su Hrvate treba kazniti zbog izdaje i ustaških zločina, a muslimane kao nepouzdan element ukloniti.
- patrijarhalno narodnjaštvo koje se pred komunističkom ekspanzijom razvilo u antikomunizam.
Međutim, kako se u međuvremenu u zemlji proširio partizanski pokret vođen od strane Komunističke partije Jugoslavije, pristalice ravnogorske ideologije prepoznale su u njemu glavnu opasnost za svoje ideje, vrednosti i za svoj društveni projekt. Ovo neprijateljstvo vrlo brzo naraslo je do ekstremnog intenziteta i postalo dominanti činilac četničkih aktivnosti. Na taj način je, po osnovu borbe protiv zajedničkog neprijatelja, stvoren prostor za razne oblike saradnje između četnika i raznih osovinskih i kvislinških formacija.

BESKOMPROMISNI BORAC PROTIV OKUPATORA:
Mihailović je smatrao da su oružane akcije protiv okupatora bez izgleda na uspeh, da mogu izazvati represalije i da su stoga štetne, te ih treba izbegavati. Prema njegovoj doktrini, u otvoren sukob sa okupatorom trebalo je stupiti u tvenutku njegovog povlačenja usled savezničkog iskrcavanja na Balkanu ili usled poraza na drugim frontovima.
Međutim, naglo širenje partizanskog pokreta koji je zastupao shvatanje da okupatora treba napadati uvek, svuda i po svaku cenu, kao i uspesi ustanika i slabost okupacionih snaga, naveli su neke Mihailovićeve komandante da se spontano priključe akcijama protiv okupatora. Na inicijativu partizanskog rukovodstva, Tito i Mihailović sklopili su u Brajićima 26.10.1941. sporazum o zajedničkoj borbi protiv okupatora.
Mihailović je shvatio da je ovakav razvoj situacije opasan po njega, pa je preduzeo korake da uspostavi vezu i sa Nemcima. Ta njegova aktivnost odvijala se preko pukovnika Branislava Pantića, njegovog predstavnika i obaveštajca u Beogradu.

SKORO BESKOMPROMISNI BORAC PROTIV OKUPATORA:
Mihailović je pokrenuo ofanzivu na partizane u zapadnoj Srbiji i zatražio kontakt sa nemačkom upravom radi prekidanja neprijateljstva. Međutim, Nemci su na sastanku u Divcima 11.11.1941. odbili ovu ponudu primirja i saradnje kao neiskrenu.
U ofanzivnom nastupanju, Nemci su potisnuli partizanske formacije iz Srbije, dok su četnički odredi jednim delo raspustuili regrute kućama i ostali u ilegali samo na kadrovskom sastavu, a drugim delom se legalizovali kao pripadnici zvaničnih formacija Milana Nedića. Za Mihailovićem je raspisana poternica i on se nekoliko meseci krio u dubokoj ilegali.
U junu 1942. Mihailović je prešao u italijansku okupacionu zonu, na teritoriju koju su držali crnogorski četnici...

JOS MALO PA BORAC PROTIV OKUPATORA
Aktivnosti četničkih odreda u Srbiji svedene su na najmanju meru da se ne bi izazivao okupator, i uglavnom su ograničene na organizacionu i obaveštajnu delatnost i sitnije diverzije. Uprkos tome, nemački okupator je veoma ozbiljno shvatao četničku pretnju i povremeno organizovao policijske akcije protiv preostalih Mihailovićevih odreda, koji su se trudili da izbegnu dodir sa neprijateljem. Težište aktivnosti obeju strana premeneto je na teritoriju NDH.


NIKAD S OKUPATORIMA
Bosanski cetnicki odredi s početka nisu bili u neposrednoj vezi sa Mihailovićem, ali su ga priznavali za komandanta. Tokom druge polovine Mihailović uspostavlja neposredniju kontrolu nad bosanskim četnicima preko svog "delegata Vrhovne komande za zapadnu Bosnu", kapetana Bore Mitranovića i žandarmerijskog majora Slavoljuba Vranješevića.
Ovi odredi sklopili su ugovore o saradnji sa vojnim vlastima NDH tokom aprila, maja i juna 1942. Prvi je sporazum sa NDH potpisao Uroš Drenović u ime svog odreda 27. aprila 1942. Zatim su slične sporazume potpisali Lazo Tešanović, Rade Radić, Savo Božić, Cvijetin Todić, Radivoje Kerović i drugi. Radi koordinacije, ove jedinice obrazovale su Glavni štab bosanskih četničkih odreda na čelu sa Radom Radićem kao zajedničku komandu.


PA DOBRO, SAMO MALO SA SVABAMA I USTASAMA I ONDA NECEMO VISE:
U prvoj polovini 1942. nemačka okupaciona komanda proglasila je oblast južno od Save za ratnu zonu i time preuzela neposrednu operativnu i vojno-administrativnu komandu nad svim trupama. Sporazumi između četnika i NDH bili su sugerisani i odobreni od strane nemačke komande, tako da su ti sporazumi predstavljali faktičku integraciju četnika u operativnu i okupacionu upravu. Nemačka operativna komanda uspostavila je puno operativno jedinstvo, tako da su u zajedničkim operacijama protiv partizana rame uz rame učestvovale Nemačke snage, snage NDH i četnički odredi. Primer ovakvih zajedničkih operacija su operacije na planini Manjači septembra 1942. u kojima su učestvovale 3. bataljon 721. nemačkog pešadijskog puka, 2. čete 1. domobranskog regrutne bojne, 1. i 2. bojna Petrinjskog zdruga, vod haubica i 8 tenkova zajedno sa četnicima Manjače protiv partizanske grupacije sastavljene od 1. krajiške, 2. proleterske i delova 2. krajiške, 3. sandžačke i 4. crnogorske brigade.
Početkom 1943. ovi ugovori su obnovljeni.
U svim italijanskim i nemačkim operacijama do kraja rata četnici i snage NDH nastupale su u operativnom jedinstvu i pod operativnom komandom okupatora.
Ipak, zabeležen je znatan broj incidenata u odnosima četnika i NDH, kao i u četničko-nemačkim odnostima, ali ih je zajednička ratna sudbina do kraja održala u kakvom-takvom jedinastvu.

Zima `42, cuvena cetnicka ofanziva na njemacke kobasice i pivo.