interesatno je kako pro-ABA ekipa godinama drvi priču da su nacionalna prvenstva (uslovno rečeno) malih zemalja prevaziđena i kako nikad ne bi opstali u ovoj trci velikih... I onda dođemo do sadašnje situaciju gdje ABA daje dva Evroligaša (o daljim tendencijama ne bih, sami vidite kuda idemo svi kolektivno), dok npr. nacionalno prvenstvo Litvanije ove godine daje isto toliko
.
Litvanci se godinama udružuju i regionalizuju, prvo preko Baltičke lige a onda i VTB, međutim ni u jednom trenutku nisu zapostavili domaće takmičenje, Žalgiris i Rytas su stalnu tu blizu, igraju tekme i sa svojima. Rezultat je jasan, nema velikog odliva igrača srednje klase, gomila veterana ostaje u svojoj zemlji, OK, ove dvije ekipe dominiraju, ali gomila domaćih igrača ima prohodnost i može dinar zarađivati u svojoj zemlji, prvu u manjim klubovima, pa onda kroz Prienai i Neptunas do tandema velikih.
I tako Litvanci ove godine u EL imaju dvije ekipe (a da je Rytas opravdao ulogu favorita protiv Nižnjeg u VTB i treću
), i to kao zemlja od nepuna tri miliona stanovnika, a grandiozni projekat revitalizacije ex Yu lige, sa 20 mil. stanovnika i najvećom produkcijom košarkaša u Evropi - isto dva.
Nema potrebe da napominjem koliko je klupska košarka svake od ovih zemalja (Srbija, Hrvatska, pa možda čak i Slovenija) u ranijem periodu bila razvijenija od Litvanske, a sada nam se cijeli sistem svodi na samo nekoliko pozitivnih primjera (Cedevitin privatni kapital, Zvezdino političko uskrsnuće i Megin menadžerski trening centar), pri čemu nijedan od njih nema neke duže garancije.
Zapanjujuće je kolikom brzinom se urušava klupska košarka na ovim prostorima na organizacionom i finansijskom nivou, a da to ne povlači nikakve konsekvence kod nadležnih u matičnim košarkaškim savezima...