Svi pricaju o Splitu, Zadru, Sibeniku, Rijeci kao velikim izvorima talenata, a tu u Zagrebu se moze naci barem 20 puta vise istinskih talenata nego u svim tim mjestima zajedno. Ima puno talentiranih klinaca, u mladjekadetskim ligama u svakoj ekipi je barem po 1 talenat, u kadetskim vec duplo manje, u juniorskim ligama ostane ih samo 10% od onih koji su zablistali-osnovno pitanje je zasto? Odgovor je u tome da se za njih nitko ne brine, prepusteni su sami sebi! Neki od njih vrlo rano odustanu od kosarke jer ih pukne pubertet i pocmu tulumariti, neki se ozlijede pa ih vise nitko ne zeli cekati da se vrate, neki shvate da nikada nece dobiti priliku kod trenera koji forsira na njihovoj poziciji sina bogatog tate, vecina ih jednostavno zakljuci da vjerojatno nikad nece dobiti priliku i odu studirati. I ostane nam jedan promil od onih talentiranih kadeta koji fanaticno kroz A2 lige, pa Sloveniju, Madjarsku prolaze put do svjetla na kosarkaskoj sceni...
Najzalosniji primjer koji sam dozivio ove godine je jedan decko s Tresnjevke, ucenik 6. razeda osnovne skole. Mali ima 1.95, odlicnu koordinaciju pokreta i tehniku, brzinu jednog juniora na njegovoj poziciji, igra na poziciji beka sutera, na prvenstvu osnovnih skola je trpao po 40 koseva na 4 x 5 prljave igre, vec sad ima nevjerojatan crossover, odlican pregled igre i nezaustavljivo odrolavanje kada se okrene ledjima prema kosu, mekani sut koji treba tehnicki doraditi i za klinca njeovih godina nevjerojatnu sposobnost da puca iz koraka i fadeway jumper. Obrambeno, rad nogu mu je za klinca prilicno dobar, ima i solidan odraz. S njim treba raditi, jako je mrsav, ali vidi se da ce jos dosta rasti. Koja je poanta price? Poanta je u tome da u Ciboni grije klupu, da nitko s njim ne radi individualno, da driblinge i sut mora skidati s televizora, i da nitko, bas nitko u tom decku koji ima zbilja veliku volju za radom ne prepoznaje talent, ili bolje receno, ne zeli ga prepoznati....