Uh, gledam prenos otvaranja Splendida...Ovo je perverzija kako dobro izgleda.

 Vozio sam se prošlog ljeta cestom od Kotora do Cetinja preko Njeguša. Živopisno, živopisno, al po život opasno...

 

Ma jak za obradu slika...To sam mislio

 

Moja omiljena ruta...Imam rodjake na Njegusima i u Kotoru pa cesto odem...Put je ok, ali puno serpentina...

E ovakav je bio pre tri godine, iz pravca Petrovca se do njega dolazi obalom kroz brojne tunele, na odlicnom je mestu, prakticno izolovan , a vidim po planovima ludi rusi bi i heliodrom

@ BeerHunter

I ako znas bas me interesuje razlog njegovog propadanja ?!

 

Stvarno ne znam...Mislim da je bilo nerijeseno pitanje vlasnistva...Inace, imace i podvodni restoran i aqua park. Pa i Splendid ima heliodrom i 11 bazena

  rve ustaničke puške pukle su u porobljenoj Evropi 13. jula u Virpazaru i na Čevu u ranim jutarnjim časovima. Bitka na Košćelama, u kojoj je uništen italijanski motorizovani bataljon od 800 ljudi, predstavlja prvu savezničku pobjedu u Evropi. Nigdje tako veličanstveno nije ocijenjen 13-julski ustanak, kao u mislima najvećeg francuskog filozofa Žan Pol Sartra “13-julski ustanak je najvažniji događaj 1941. godine u porobljenoj Evropi”. Crnogorski ustanici tada su brojali oko 32.000 boraca, dok je čitava Zapadna Evropa spavala u dubokom snu ropstva. Kao rezultat tih svijetlih julskih dana rodila se nova Jugoslavija, koju su velike sile priznale kao treću silu pobjednicu u antifašističkoj koaliciji naroda Evrope, sa oko 40.000 poginulih u borbi ili ubijenih od okupatora.
Trinaesti jul, kao polazište i odredište istorijske sudbine Crne Gore, preživio je mnoga tumačenja i značenja.
Gdje su, i da li ih ima, istorijske paralele 13. jula 1941. godine, i 21. maja i 13. jula 2006. godine?
Nigdje u porobljenoj Evropi, čak ni približno, pa i u Jugoslaviji, jedan narod nije tako masovno digao oružje protiv okupatora kao u Crnoj Gori. Taj fenomen je manje više poznat.
Mnogo je istorijskih paralela tog jula 1941. godine i ovih mjeseci 2006. godine. U eri suverenističkog i referendumskog procesa pojavila se opšta manija isticanja crnogorskih zastava (tj. vojnih alaj-barjaka). To je valjda znak pojedinaca i institucija da su lojalni režimu. Tako jedan podgorički list izvještava o ovoj, pored ostalih pojava, i u Baru ovako: “Kada dođete u Stari Bar svuda vidite more crnogorskih zastava! Čak i na maloj kovačnici, bakalnici ili trafici vije se crnogorska zastava, a to je najbolji dokaz kako narod Crnogorskog primorja, bez razlike vjere i staleža, pozdravlja slobodnu domovinu!”...
Crnogorski separatisti, uz pomoć italijanskog okupatora, mnogo toga su mijenjali tih mjeseci, baš kao i aktuelni crnogorski režim posljednjih godina. Tako je zabranjena upotreba trobojke (crveno-plavo-bijele), tj. državne zastave Crne Gore, propisane još Ustavom Knjaževine Crne Gore 1905. godine, samo zato jer su to srpske narodne boje, a kao zastava uveden je krstaš-barjak, tj. vojna četna zastava. Zabranjeno je proslavljanje Vidovdana, kao i 1. decembra, dana stvaranja jugoslovenske države. U javno objavljenoj naredbi br. 55, preko lista “Glas Crnogorca” od 11. juna 1941. godine, italijanski civilni komesar grof Serafino Macolini je naveo da “treba pokloniti veliku pažnju istoriji i književnosti crnogorskoj”. Spomenik poginulim bjelaškim omladincima iz 1918. godine prvo je ograđen daskama, a kasnije i porušen na Cetinju.
Gdje su u svoj toj priči o državi Crnoj Gori tada i sada Petrovići? Crnogorski separatisti i italijanski okupator ponudili su krunu suverene Crne Gore princu Mihailu Petroviću, unuku kralja Nikole, što je ovaj odlučno odbio, i na kraju bio odveden u koncentracioni logor, i jedva izvukao živu glavu. O tome tadašnji italijanski ministar inostranih poslova grof Galezo Ćano, inače Musolinijev zet, u svojim memoarima piše: “Princ Mihailo, onaj koji je imao da obnovi crnogorsko prijestolje, otvorio je svoje srce konzulu Sera di Kasano. On neće ni da čuje da se kompromitira, jer je uvjeren da će Italija i Njemačka na kraju krajeva dobiti teške batine, pa zaključuje da je svako ratno rješenje prolazno i privremeno”.
Sam princ Mihailo Petrović o tom svom činu u svojim memoarima piše: “Odmah sam odgovorio Markizu da taj predlog ne mogu prihvatiti. Bio sam oduvijek ubijeđen i oduševljen pristalica punog jugoslovenskog jedinstva...”
Konačno, u tim vremenima izvršeno je i teritorijalno sakaćenje Crne Gore. Ostala je bez Plava i Gusinja, Tuzi i Ulcinja, i Boke. Ta perspektiva nadvija se nad njom i danas.
Žalosnu perspektivu crnogorske države najbolje je uočio civilni komesar Macolini, koji je bio jedan od aktera podrške njenog proglašenja. On je italijanskom ministarstvu spoljnih poslova 20. avgusta u izvještaju napisao: “Međutim, snovi o `velikoj Crnoj Gori` nestali su pod udarcima koji su joj dati s desna i lijeva. Sahranivši slavu Kosova i životni prostor koji je garantovao hljeb narodu, Crna Gora doživjela je jedno za drugim sakaćenja. Ustupanjem Ulcinja Albaniji došla je u pitanje nabavka soli za pastire, strahovalo se da će zajedno sa Kotorom doći u posjed Italije Njeguši, kolijevka Petrovića, i Lovćen, gdje je kao simbol nacionalnog ponosa sahranjen pjesnik Domovine; sa granicom na Drini nestadoše srezovi Foča i Čajniče i napokon se doznalo da će Plav i Gusinje i opštine ravnjaka Podgorice progutati Albanija.